ترازنامه چیست؟

فهرست مطالب

ترازنامه، یکی از مهم‌ترین ابزارهای مالی در دنیای کسب‌وکار است که به‌طور خلاصه و دقیق وضعیت مالی یک شرکت را در یک دوره معین نمایش می‌دهد. این سند حیاتی نه تنها برای مدیریت داخلی شرکت‌ها، بلکه برای سرمایه‌گذاران، تحلیل‌گران مالی و سایر ذی‌نفعان خارجی نیز اهمیت بسیاری دارد. ترازنامه، با ارائه تصویری شفاف از دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام، به تصمیم‌گیرندگان کمک می‌کند تا عملکرد مالی شرکت را ارزیابی کرده و برنامه‌های استراتژیک خود را بر اساس داده‌های مالی دقیق و به‌روز تنظیم کنند. به بیان دیگر، ترازنامه نه تنها یک گزارش مالی است، بلکه یک نقشه راه برای رشد و توسعه پایدار شرکت‌ها به شمار می‌رود.

 

ترازنامه چیست؟

ترازنامه یکی از مهم‌ترین و اساسی‌ترین صورت‌های مالی است که به همراه صورت سود و زیان و صورت جریان وجوه نقد، اطلاعات کلیدی و حیاتی برای تحلیل و آموزش سرمایه‌گذاری ارائه می‌دهد. این سند مالی، وضعیت مالی یک شرکت را در پایان یک دوره مالی مشخص می‌کند و نشان می‌دهد که شرکت چه دارایی‌هایی دارد و این دارایی‌ها از چه منابعی تأمین شده‌اند. ترازنامه به سه بخش اصلی تقسیم می‌شود:

  1. دارایی‌ها: شامل کلیه منابعی است که شرکت مالک آن‌هاست، مانند وجه نقد، موجودی کالا، حساب‌های دریافتنی، تجهیزات و ساختمان‌ها.
  2. بدهی‌ها: شامل تمام تعهدات و بدهی‌هایی است که شرکت باید به دیگران پرداخت کند، مانند وام‌ها، حساب‌های پرداختنی و مالیات‌های معوقه.
  3. حقوق صاحبان سهام: نشان‌دهنده ارزش خالص شرکت و سرمایه‌گذاری‌های صاحبان سهام است. این بخش شامل سرمایه اولیه و سود انباشته می‌باشد.

ترازنامه در یک مقطع زمانی خاص تهیه می‌شود و به همین دلیل با عناوینی چون “بیلان” و “صورت وضعیت مالی” نیز شناخته می‌شود. در زبان انگلیسی نیز به آن “balance sheet” گفته می‌شود. این سند مالی به مدیران، سرمایه‌گذاران و تحلیل‌گران کمک می‌کند تا تصویر دقیقی از وضعیت مالی شرکت به دست آورند و تصمیمات استراتژیک و سرمایه‌گذاری خود را بر اساس اطلاعات دقیق و به‌روز اتخاذ کنند.

سرمایه + بدهی = دارایی‌ها

بر اساس این معادله، ترازنامه باید همواره تراز باشد؛ یعنی ارزش کل دارایی‌ها باید برابر با مجموع بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام باشد. دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام هر کدام شامل مجموعه‌ای از حساب‌های کوچک‌تر هستند که به‌تفصیل مشخصات مالی شرکت را تشریح می‌کنند. این حساب‌ها بسته به نوع صنعت و فعالیت واحد تجاری می‌توانند متفاوت باشند و اقتضائات خاص خود را داشته باشند.

در صورتی که ترازنامه تراز نباشد، ممکن است دلایل زیر عامل آن باشند:

  1. خطا در محاسبه اقلام ترازنامه: اشتباهات حسابداری که در محاسبه و ثبت اقلام مختلف رخ می‌دهد.
  2. داده‌های ناقص یا اشتباه: اطلاعات نادرست یا ناقصی که منجر به ناهماهنگی در ترازنامه می‌شود.
  3. خطا در وارد کردن اطلاعات: اشتباهات انسانی در ورود داده‌ها به سیستم حسابداری.

بررسی دقیق و کنترل‌های داخلی قوی می‌تواند به شناسایی و اصلاح این گونه اشتباهات کمک کند و اطمینان حاصل کند که ترازنامه به درستی تراز است.

برای بهره‌برداری مؤثر از اطلاعات موجود در ترازنامه، آشنایی با اقلام مختلف آن ضروری است. مهم‌ترین اقلام ترازنامه شامل دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام هستند. در ادامه به توضیح هر یک از این موارد می‌پردازیم.

دارایی‌ها

دارایی‌ها شامل تمام منابع و اموالی هستند که یک واحد تجاری برای انجام فعالیت‌های خود از آن‌ها بهره می‌برد. به‌طور کلی، دو رویکرد اصلی برای ترتیب‌دهی دارایی‌ها در ترازنامه وجود دارد: یکی بر اساس سرعت نقدشوندگی و دیگری بر اساس میزان ایجاد ارزش افزوده.

دارایی‌ها بر اساس ماهیت و سرعت نقدشوندگی به دو دسته‌ی دارایی‌های جاری و دارایی‌های غیرجاری تقسیم می‌شوند. در رویکردی که دارایی‌ها بر اساس سرعت نقدشوندگی طبقه‌بندی می‌شوند، ابتدا دارایی‌هایی که سریع‌تر به وجه نقد تبدیل می‌شوند ذکر می‌شوند و سپس دارایی‌هایی که زمان بیشتری برای نقد شدن نیاز دارند. در مقابل، در رویکردی که دارایی‌ها بر اساس ایجاد ارزش افزوده طبقه‌بندی می‌شوند، دارایی‌هایی که بیشترین ارزش افزوده را برای شرکت ایجاد می‌کنند در اولویت قرار می‌گیرند و در ردیف‌های بالاتر ذکر می‌شوند.

به‌طور معمول، در گزارش‌های مالی شرکت‌های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، دارایی‌ها بر اساس میزان ایجاد ارزش افزوده فهرست می‌شوند. به عنوان مثال، در صورت‌های مالی منتشر شده در سال ۱۳۹۱، دارایی‌های یک شرکت بورسی بر اساس سرعت نقدشوندگی طبقه‌بندی شده‌اند، در حالی که در صورت‌های مالی سال ۱۳۹۹، این دارایی‌ها با اولویت ایجاد ارزش افزوده برای شرکت مرتب شده‌اند. این تغییر در رویکرد نشان‌دهنده تأکید بیشتر بر توانمندی دارایی‌ها در خلق ارزش افزوده است.

در ادامه، به تعریف دقیق‌تر دارایی‌های جاری و غیرجاری می‌پردازیم.

 

دارایی‌های جاری

دارایی‌های جاری به آن دسته از دارایی‌ها اطلاق می‌شود که نقد هستند یا طی یک دوره مالی یک‌ساله قابلیت نقد شدن دارند. همچنین دارایی‌هایی که طی یک سال مالی مصرف یا مستهلک می‌شوند نیز در این دسته‌بندی قرار می‌گیرند. این دارایی‌ها نقش مهمی در تأمین نیازهای کوتاه‌مدت مالی و عملیاتی شرکت دارند. دارایی‌های جاری به‌طور کلی شامل موارد زیر هستند:

  1. موجودی نقد: شامل وجوه نقد و ارز موجود در دست یا حساب‌های بانکی. این نوع دارایی به دلیل نقدشوندگی سریع و قابلیت دسترسی فوری، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
  2. سرمایه‌گذاری‌های کوتاه‌مدت: سرمایه‌گذاری‌هایی که در کمتر از یک سال مالی قابل نقد شدن هستند، مانند سرمایه‌گذاری در بازار سهام، سپرده‌های کوتاه‌مدت بانکی و اوراق بهادار قابل فروش. این سرمایه‌گذاری‌ها به شرکت امکان می‌دهند تا از فرصت‌های مالی کوتاه‌مدت بهره‌برداری کند.
  3. حساب‌های دریافتنی: شامل مطالبات شرکت از مشتریان که انتظار می‌رود در کوتاه‌مدت دریافت شود. این حساب‌ها نمایانگر فروش‌های اعتباری شرکت به مشتریان و توانایی جمع‌آوری وجه نقد در دوره‌های کوتاه‌مدت هستند.
  4. موجودی مواد و کالا: شامل موجودی مواد اولیه، کالاهای نیمه‌ساخته و محصولات نهایی موجود در انبار. این موجودی‌ها نشان‌دهنده سرمایه‌گذاری شرکت در تهیه و تولید کالاها برای فروش یا استفاده در فرآیند تولید هستند.
  5. پیش‌پرداخت‌ها: مبالغی که برای دریافت کالاها یا خدمات در آینده پرداخت شده‌اند و تا زمان تحویل یا ارائه خدمات به عنوان دارایی شرکت محسوب می‌شوند. این پیش‌پرداخت‌ها ممکن است شامل اجاره‌های پیش‌پرداخت شده، بیمه‌نامه‌ها و سایر هزینه‌های پیش‌پرداختی باشند.

به‌طور خلاصه، دارایی‌های جاری منابع مالی و اموالی هستند که شرکت برای تأمین نیازهای عملیاتی و مالی کوتاه‌مدت خود از آن‌ها استفاده می‌کند. مدیریت و بهره‌برداری مؤثر از این دارایی‌ها می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر نقدینگی و کارایی مالی شرکت داشته باشد.

 

جهت دریافت مشاوره رایگان برای انجام فرایند ترازنامه با تیم حرفه ای موسسه اندیشه حساب رسا تماس بگیرید.

 

سایر دارایی‌ها

تمام دارایی‌هایی که در دسته‌بندی دارایی‌های جاری قرار نمی‌گیرند، به عنوان سایر دارایی‌ها طبقه‌بندی می‌شوند. این دسته شامل دارایی‌های غیرجاری یا بلندمدت است که به مدت بیش از یک سال نگهداری می‌شوند و شامل موارد زیر هستند:

  1. دارایی‌های ثابت: شامل املاک، ساختمان‌ها، ماشین‌آلات، تجهیزات و سایر دارایی‌های مشهودی که برای استفاده طولانی‌مدت در فعالیت‌های عملیاتی شرکت نگهداری می‌شوند.
  2. دارایی‌های نامشهود: شامل حق اختراع، حق امتیاز، علامت تجاری و سایر دارایی‌های نامشهودی که ارزش تجاری دارند اما مشهود نیستند.
  3. سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت: شامل سرمایه‌گذاری‌هایی که شرکت قصد دارد آن‌ها را برای مدت بیش از یک سال نگهداری کند، مانند سرمایه‌گذاری در شرکت‌های تابعه و اوراق بهادار بلندمدت.
  4. سایر دارایی‌های غیرجاری: شامل دارایی‌هایی که به دلایل مختلف در دسته‌های فوق قرار نمی‌گیرند، مانند پیش‌پرداخت‌های بلندمدت و مطالبات غیرجاری.

 

بدهی‌ها

بدهی‌ها تعهداتی هستند که شرکت باید آن‌ها را پرداخت کند و به دو دسته جاری و غیرجاری تقسیم می‌شوند. ترتیب طبقه‌بندی بدهی‌ها نیز در سال‌های اخیر تغییر کرده است؛ به‌طوری‌که بدهی‌های غیرجاری بالاتر از بدهی‌های جاری قرار می‌گیرند. در گذشته، بدهی‌ها به ترتیب تاریخ سررسید پرداخت در ترازنامه درج می‌شدند. در ادامه، به توضیح بدهی‌های جاری و غیرجاری می‌پردازیم:

  1. بدهی‌های جاری: این بدهی‌ها شامل تعهداتی هستند که شرکت باید ظرف یک سال مالی آینده پرداخت کند. برخی از مهم‌ترین بدهی‌های جاری عبارتند از:
    • حساب‌های پرداختنی: شامل مبالغی است که شرکت باید به تأمین‌کنندگان کالاها و خدمات پرداخت کند.
    • بدهی‌های کوتاه‌مدت: شامل وام‌ها و تسهیلات مالی که سررسید آن‌ها کمتر از یک سال است.
    • بدهی‌های مالیاتی: شامل مالیات‌هایی است که شرکت باید در کوتاه‌مدت پرداخت کند.
    • سایر بدهی‌های جاری: شامل تعهدات کوتاه‌مدت دیگر مانند دستمزدهای پرداختنی و هزینه‌های معوقه.
  2. بدهی‌های غیرجاری: این بدهی‌ها شامل تعهداتی هستند که شرکت باید در مدت زمانی بیش از یک سال پرداخت کند. برخی از مهم‌ترین بدهی‌های غیرجاری عبارتند از:
    • وام‌ها و تسهیلات بلندمدت: شامل وام‌ها و تسهیلات مالی که سررسید آن‌ها بیش از یک سال است.
    • بدهی‌های بازنشستگی و مزایای پس از خدمت: شامل تعهدات شرکت نسبت به پرداخت مزایای بازنشستگی و سایر مزایا به کارکنان پس از اتمام خدمت.
    • اوراق قرضه: شامل اوراق قرضه‌ای است که شرکت برای تأمین مالی بلندمدت منتشر کرده است.
    • سایر بدهی‌های غیرجاری: شامل تعهدات بلندمدت دیگر که در دسته‌های فوق قرار نمی‌گیرند.

این طبقه‌بندی‌ها و توضیحات دقیق، به مدیران، سرمایه‌گذاران و تحلیل‌گران مالی کمک می‌کند تا تصویر کامل و شفافی از وضعیت مالی شرکت به دست آورند و بتوانند تصمیمات بهتری اتخاذ کنند.

 

حقوق صاحبان سهام

حقوق صاحبان سهام نمایانگر ارزش خالص شرکت پس از پرداخت تمامی بدهی‌ها است و شامل سرمایه‌گذاری‌های اولیه و سودهای کسب‌شده در دوره‌های مالی مختلف می‌باشد. این حقوق به تفاضل دارایی‌ها از بدهی‌ها محاسبه می‌شود و به طور کلی شامل موارد زیر است:

  1. سرمایه: شامل وجوهی است که صاحبان سهام در زمان تأسیس شرکت به‌عنوان سرمایه اولیه آورده‌اند. این سرمایه می‌تواند به‌صورت نقدی، اموال، تجهیزات، برند تجاری یا حق اختراع باشد.
  2. افزایش سرمایه: فرآیندی است که در آن شرکت به منظور تأمین مالی بیشتر، با تأسیس سهام جدید یا افزایش تعداد سهام موجود، منابع مالی جدید جذب می‌کند.
  3. سود یا زیان انباشته: تفاوت بین سودهای خالص کسب‌شده در دوره‌های مالی گذشته و سودهایی که در مجامع عمومی تقسیم شده است. این رقم نشان‌دهنده سودهای انباشته و زیان‌های گذشته است که به حقوق صاحبان سهام افزوده یا از آن کسر شده‌اند.
  4. مازاد تجدید ارزیابی موجودی‌ها: به‌روزرسانی ارزش دارایی‌های شرکت در صورت‌های مالی بر اساس ارزیابی‌های جدید و تغییرات بازار. این مازاد به دلیل افزایش ارزش دارایی‌ها در طی زمان ثبت می‌شود.
  5. اندوخته‌ها: مبالغی که به منظور تقویت بنیه مالی، توسعه و اجرای پروژه‌های آینده از سود قابل تقسیم شرکت کسر و ذخیره می‌شود. اندوخته‌ها به دو دسته تقسیم می‌شوند:
    • اندوخته‌های قانونی: طبق قانون، یک‌بیستم سود خالص هر سال باید به‌عنوان اندوخته قانونی در نظر گرفته شود تا زمانی که این مبلغ به ده درصد سرمایه شرکت برسد. در صورت زیان‌ده بودن شرکت، زیان سنواتی از سود خالص سال جاری کسر و یک‌بیستم مازاد به‌عنوان اندوخته قانونی محاسبه می‌شود.
    • سایر اندوخته‌های اختیاری: شامل اندوخته‌های احتیاطی و اندوخته‌های مربوط به طرح و توسعه، که بر اساس تصمیمات مدیریت و نیازهای خاص شرکت ایجاد می‌شود.

حقوق صاحبان سهام به‌عنوان بخشی از ترازنامه، تصویر روشنی از ارزش واقعی شرکت بعد از تسویه تمامی بدهی‌ها ارائه می‌دهد و نقش کلیدی در ارزیابی سلامت مالی و توانمندی‌های آینده شرکت دارد.

 

انواع ترازنامه

ترازنامه می‌تواند به دو شکل مختلف ارائه شود: شکل حساب و شکل گزارشی. در ادامه، به توضیح این دو نوع پرداخته می‌شود:

  1. شکل حساب: این روش به شکل حرف T در زبان انگلیسی شباهت دارد. در این قالب، ترازنامه به دو ستون تقسیم می‌شود. در ستون سمت چپ، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام درج می‌شوند، در حالی که ستون سمت راست به انواع دارایی‌ها اختصاص دارد. این ساختار به‌وضوح تفکیک و تعادل بین منابع مالی و الزامات شرکت را نشان می‌دهد.
  2. شکل گزارشی: در این روش، تمامی سرفصل‌ها در یک سمت قرار می‌گیرند. ابتدا دارایی‌ها به ترتیب فهرست می‌شوند، سپس بدهی‌ها و در انتها حقوق صاحبان سهام درج می‌شود. این قالب به‌طور سنتی در گزارش‌های مالی شرکت‌ها استفاده می‌شود و به‌راحتی امکان مقایسه و تحلیل اقلام مالی را فراهم می‌آورد.

هر یک از این روش‌ها مزایا و کاربردهای خاص خود را دارد و انتخاب بین آن‌ها بستگی به نیازهای خاص گزارش‌دهی و ترجیحات مالی شرکت‌ها دارد.

 

 

بخش‌های کلیدی ترازنامه

  1. بخش حساب‌ها: مانده هر حساب در گروه‌های دارایی، بدهی و حقوق صاحبان سهام را نشان می‌دهد. در ترازنامه‌های به شکل حساب، دارایی‌ها در ستون سمت راست و بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام در ستون سمت چپ نمایش داده می‌شوند. در ترازنامه‌های به شکل گزارشی، همه اقلام به ترتیب در یک ستون درج می‌شوند، با دارایی‌ها در ابتدا، بدهی‌ها در وسط و حقوق صاحبان سهام در انتها. همچنین، در هر دو قالب، اقلام جاری پیش از غیرجاری فهرست می‌شوند.
  2. جمع حساب‌ها: پس از ثبت اطلاعات، جمع نهایی هر ستون باید محاسبه و نمایش داده شود.
  3. واحد اندازه‌گیری: واحد پولی مورد استفاده در ترازنامه باید مشخص شود، مانند ریال در ایران یا واحد پولی کشور دیگر.

این بخش‌ها به دقت و شفافیت ترازنامه کمک کرده و امکان تحلیل و ارزیابی وضعیت مالی شرکت را تسهیل می‌کند.

 

کاربرد ترازنامه

ترازنامه به‌عنوان یک ابزار مالی کلیدی، نمای واضحی از وضعیت مالی شرکت ارائه می‌دهد و به تحلیل‌های زیر کمک می‌کند:

  1. ارزیابی نسبت‌های مالی: با استفاده از ترازنامه، نسبت‌های مالی کلیدی شرکت قابل محاسبه و تحلیل است، که به ارزیابی عملکرد گذشته و پیش‌بینی آینده کمک می‌کند.
  2. تحلیل بنیادی: اطلاعات موجود در ترازنامه برای تحلیل بنیادی شرکت بسیار حیاتی است و به تحلیلگران در ارزیابی سلامت مالی و ارزش‌گذاری شرکت یاری می‌رساند.
  3. اعتبار و جایگاه تجاری: ترازنامه می‌تواند نشان‌دهنده موقعیت مالی قوی شرکت باشد و به افزایش اعتبار و اعتماد تجاری کمک کند.
  4. شناسایی نقاط قوت و ضعف: تحلیل ترازنامه به شناسایی نقاط قوت و ضعف مالی شرکت و برنامه‌ریزی برای بهبود عملکرد کمک می‌کند.

 

تحلیل ترازنامه

تحلیل ترازنامه به قضاوت دقیق‌تر درباره وضعیت مالی شرکت کمک می‌کند و شامل مراحل زیر است:

  1. آشنایی با اقلام ترازنامه: برای تحلیل مؤثر ترازنامه، ابتدا باید با اقلام اصلی آن شامل دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام آشنا شد. بررسی روند تغییرات در این اقلام به درک بهتر وضعیت مالی کمک می‌کند.
  2. ارزیابی وضعیت مالی: تحلیلگران با بررسی روند صعودی یا نزولی اقلام ترازنامه می‌توانند به سؤالات زیر پاسخ دهند:
    • وضعیت کنونی دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام چیست؟
    • آیا دارایی‌ها در مقایسه با دوره‌های مالی قبلی رشد کرده‌اند؟
    • بدهی‌ها در حال افزایش است یا کاهش؟
    • نرخ رشد بدهی‌ها چگونه با نرخ رشد دارایی‌ها مقایسه می‌شود؟
  3. استفاده از تکنیک‌های تحلیل: پس از شناخت ترازنامه و ساختار آن، می‌توان با استفاده از تکنیک‌های مختلف به تحلیل داده‌ها پرداخت. یکی از مهم‌ترین تکنیک‌ها، تجزیه‌وتحلیل نسبت‌های مالی است که از فرمول‌های خاصی برای کسب بینش در مورد عملکرد و وضعیت مالی شرکت استفاده می‌کند.
  4. نسبت‌های کلیدی:
    • نسبت قدرت مالی: مانند نسبت سرمایه در گردش و نسبت بدهی به حقوق صاحبان سهام، که اطلاعاتی درباره توانایی شرکت در پرداخت تعهدات و استفاده از منابع مالی ارائه می‌دهد.
    • نسبت‌های فعالیت: شامل نسبت‌های مختلفی که به بررسی کارایی و بهره‌وری عملیات مالی شرکت کمک می‌کند.

    برای تحلیل دقیق‌تر، ممکن است نیاز به اطلاعات اضافی از جمله صورت سود و زیان باشد. به‌عنوان مثال، نسبت بدهی به حقوق صاحبان سهام به درک بهتر از وضعیت مالی و توانایی شرکت در مدیریت بدهی‌ها کمک می‌کند.

با استفاده از این تحلیل‌ها، می‌توان به‌طور جامع‌تر وضعیت مالی شرکت را ارزیابی کرده و تصمیمات آگاهانه‌تری اتخاذ نمود.

 

اهمیت ترازنامه برای تحلیل مالی و برنامه‌ریزی

ترازنامه، که به‌عنوان صورت وضعیت مالی نیز شناخته می‌شود، نقش حیاتی در تحلیل و ارزیابی وضعیت مالی شرکت دارد. این سند به دلایل زیر از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است:

  1. تصویر دقیق از وضعیت مالی: ترازنامه به‌طور دقیق دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام شرکت را در یک تاریخ معین نمایش می‌دهد. این اطلاعات کلیدی برای ارزیابی توانایی شرکت در مدیریت منابع مالی و تعهدات خود ضروری است.
  2. تحلیل تأثیر اهرم مالی: استفاده از اهرم مالی و ایجاد بدهی برای افزایش دارایی‌ها می‌تواند تأثیرات قابل‌توجهی بر هزینه‌های مالی و سودآوری آینده داشته باشد. ترازنامه به تحلیلگران کمک می‌کند تا این تأثیرات را به‌دقت بررسی کنند.
  3. محاسبه نسبت‌های مالی: ترازنامه ابزار اصلی برای محاسبه نسبت‌های مالی کلیدی مانند نسبت بدهی به حقوق صاحبان سهام است. این نسبت‌ها برای تحلیل سلامت مالی و عملکرد شرکت بسیار مهم هستند و به مدیران و سرمایه‌گذاران کمک می‌کنند تا تصمیمات مالی بهتری اتخاذ کنند.
  4. پیش‌بینی و برنامه‌ریزی مالی: با تحلیل داده‌های ترازنامه، مدیران می‌توانند نیازهای مالی آینده را پیش‌بینی کرده و استراتژی‌های مالی موثری را طراحی کنند. این قابلیت به بهبود برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری‌های مالی کمک می‌کند.
  5. هماهنگی با سایر صورت‌های مالی: ترازنامه باید با صورت‌های سود و زیان و جریان وجوه نقد هم‌راستا باشد. این هماهنگی به ارائه تصویری جامع از وضعیت و عملکرد مالی شرکت کمک می‌کند و تحلیل دقیق‌تری از سلامت مالی را امکان‌پذیر می‌سازد.

با توجه به این موارد، ترازنامه به‌عنوان یک ابزار کلیدی در تحلیل مالی، برنامه‌ریزی استراتژیک و تصمیم‌گیری‌های مالی شناخته می‌شود و نقش مهمی در ارزیابی عملکرد و وضعیت مالی شرکت ایفا می‌کند.

 

ترازنامه یکی از صورت‌های مالی اساسی است که وضعیت مالی شرکت را در یک تاریخ معین به نمایش می‌گذارد. این سند شامل دارایی‌ها، بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام است و باید مطابق با معادله اصلی حسابداری، یعنی دارایی‌ها برابر با مجموع بدهی‌ها و حقوق صاحبان سهام، تراز باشد. ترازنامه به سرمایه‌گذاران و ذی‌نفعان دید کلی از عملکرد مالی شرکت ارائه می‌دهد و ابزار مهمی در تحلیل وضعیت مالی گذشته و پیش‌بینی آینده شرکت به‌شمار می‌رود.

1 دیدگاه در “ترازنامه چیست؟

دیدگاهتان را بنویسید

برای دیدن نوشته هایی که دنبال آن هستید تایپ کنید.